Kiedy patrzę wstecz, nie potrafię siebie z tych czarnych lat rozpoznać. Porównuję się do siebie sprzed roku, widzę jak długą drogę przebyłam. 

Wygrałam.

Wciąż jestem jeszcze na lekach, ale to już pochorobowa rekonwalescencja. Znów czuję zapach lasu, zachwyca mnie śpiew ptaków, śmieję się także swoją duszą i oczami. 

Znalazłam nową pasję, trening siłowy. Miał to być jedynie sposób na poprawę kondycji mojego kręgosłupa, ale wpadłam jak śliwka w kompot. Nie wyobrażam już sobie tygodnia bez treningu. Podjęłam też kolejną próbę zostania "joginką". Matko jak ja się nie nadaję. Nie mniej cały klimat wokół jogi, "gadżety" wszelkiej maści... Nie oszukujmy się, chodzę na jogę dla mojej emocjonalnej przyjemności. Przy okazji trochę się też rozciagam, co nie jest bez znaczenia, kiedy człowiekowi rosną mięśnie. Dogadałam się w tej kwestii z kręgosłupem, pozostaniemy na podstawowej jodze do rozciągania, bez forsowania biednego nadpękniętego dysku.

Sporo się też dzieje we mnie i wokół mnie. Możliwe, że  przekroczenie pewnej granicy wieku powoduje nagły rozbłysk świadomości, że można być sobą i nie trzeba oglądać się na innych. Oto cała ja, panicznie bojąca się kiedyś igieł, obecnie kompletuję kompozycję przekłuć swoich uszu, bo zakochałam się w piercingu. Zaczęło się oczywiście niewinnie, kiedy wreszcie po latach zrobiłam sobie na walentynki kolczyk w nosie. 

Pozostałe nowinki jeszcze się "szykują" i nie są do ujawnienia "szerokiej" publiczności, czyli wszystkim moim kochanym znajomym i przyjaciołom którzy od czasu do czasu jeszcze tu zaglądają, bo nie byłoby niespodzianki. 

W kontakcie. 

Nie wiem czy da się wrócić z drugiej strony brzegu. Zawróciłam z tej drogi zanim tam dotarłam. Chociaż w moim przypadku nie starałam się nią iść, bardziej niosło mnie na tę przeprawę samo życie, a ja nie stawiałam oporu. Pewnego dnia u boku Kilera pojawił się mój drugi strażnik- Haker, dzielnie odganiał demony. Kiedy i on nie dał już rady, pewnej nocy we śnie, odwiedziła mnie moja nieżyjąca babcia, kategorycznie mi oznajmiając, że jestem jedyną osobą, która może jej wnuczkę uratować i mam się w tym celu udać do lekarza. Trochę mi to zajęło, żeby ogarnąć, że moja babcia miała tylko jedną wnuczkę – mnie. Dłużej zajęło mi przekonanie się, że potrzebuję pomocy, a całkiem długo, żeby o nią poprosić. Jak w wielu ważnych sprawach tak i w tej zaliczyłam falstart. Kiedy leki trochę zaczęły już działać, stwierdziłam, że nie są mi już potrzebne, bo przecież „co mnie nie zabije to mnie wzmocni, a ja twarda jestem nie miętka”. Czasem to dobrze, czasem to źle, kiedy równocześnie o swoje życie walczą również twoi przyjaciele. Źle, bo ciężko być wsparciem, kiedy samemu nie ma się już siły. Dobrze, bo chociaż sił nie ma, zawsze można usłyszeć i powiedzieć „ja się jeszcze nie poddałam, ty też dasz radę”. Walczymy. Do pracy po przerwie wróciła moja pani doktor. Nie trzeba było mnie już namawiać na wizytę. Tym razem bardzo dokładnie widzę ile mam do stracenia, a ile do wygrania. Biorę leki. Strażnicy czuwają. 

Niebieski na zawsze pozostanie małą chatką w lesie. Nie przeprowadzę się tam, bo off-grid 20 lat temu wydawał się bardzo atrakcyjny, ale im bliżej emerytury, tym stały dostęp do prądu i sklep w zasięgu dojścia z balkonikiem staje się atrakcyjny bardziej. 

Nie wiem, czy kiedykolwiek zdrowie pozwoli mi na powrót na niebo, do szybowca. Nikt mi jednak już nie zabierze z pamięci zapachu trawy na lotnisku, gry świateł na chmurach i świstu wiatru na białych skrzydłach. Marzenia które stało się rzeczywistością. 

Być może uda się wrócić kiedyś na hucuły, na turniejowe wyjazdy. Kiedy przestanę mieć wstręt do przebywania wśród ludzi i przejdzie mi chęć spędzenia reszty życia zakopanej głęboko w swoim mieszkaniu pod stertą koców. Póki co samo chodzenie do pracy jest wyzwaniem. 

Na zawsze zostanie w moim sercu mój ukochany pies Mundek, tak jak i moje poprzednie cudowne zwierzaki. Niemniej znów otworzyłam się do kochania kolejnego najsłodszego spaniela na świecie. Przy okazji najbardziej rozrabiającego również.

Kiler i Haker

Pomiot szatana, pomniejszy demon Kosmateusz

Gruba Kreska

 

To zdjęcie symbolizuje całą mnie, to jaka jestem.

To ja i Mundek na naszym debiucie wystawowym 13 lat temu. Chwilę po tym jak na okrążeniu wypięła mi się ringówka (taka smycz na wystawy), moje szczenię radośnie zwiało z ringu, a ja rzuciłam się za nim w panice,  przy okazji gubiąc z kieszeni szczotkę, która poleciała wdzięcznym łukiem i uderzyła sędziego prosto w głowę.  

Po czymś takim ciężko wraca się przed tłum publiczności i komisję sędziowską, ale cudem nie zostaliśmy zdyskwalifikowani i trzeba było tam iść. Biegać. Prezentować psa. Poczekać na werdykt.

Po wszystkim okazało się, że kiedy byłam na ringu, skradziono mi reklamówkę z psimi dokumentami: książeczką zdrowia, paszportem…

Teraz kiedy to wspominam, śmieję się do łez, bo sytuacja była absurdalna. Wtedy to była dla mnie porażka, tragedia i dramat w trzech aktach, planowałam chodzić w worku na głowie.

Wracaliśmy potem na ring nie raz i nie dwa, zaliczając wzloty i upadki. Czasem wygrywaliśmy nawet.

Rok temu zawalił mi się świat.

Po diagnozie mojej choroby, po nierównej walce o życie mojego psa, problemach zdrowotnych moich najbliższych...  po tym jak szybowce zaczęłam oglądać już tylko na obrazkach i nie było już dokąd uciec…

Podziało się jeszcze wiele innych rzeczy,  ale wciąż mnie nie zdyskwalifikowali, więc choć utknęłam przed barierką w worku na głowie i nie mam strasznie ochoty znów widzieć świata… pora znów wyjść na ring.

„Co mnie nie zabije to mnie wzmocni” powtarzam całe życie, kiedy otrzepuję piach z obolałych „czterech liter” na które wylądowałam.

Otrzepać się, wyprostować, podnieść głowę. To jeszcze nie koniec, nawet jeśli tak to teraz wygląda.

śpij spokojnie mój aniołku

Śpij spokojnie mój aniołku
zabieram na siebie całe Twoje cierpienie
nie musisz bać się już bólu
odrywam dla Ciebie cząstkę mojej duszy
byś nie czuł się sam w drodze do Nieba
zmyłam ślady Twoich łapek
ale wyryłam je w swoim sercu
będę Cie w nim tulić już na zawsze

Mundziolek moje spanielowe serduszko

28.08.2007- 04.10.2019 {*}

niebieskie imrpesje

W tym roku niebo podziwiałam z ziemi... na szczęście na tej ziemi mam kawałek nieba...