9 stycznia rozpoczęły się 34 Szybowcowe Mistrzostwa Świata w
Australii. Polskę reprezentuje silna drużyna we wszystkich trzech klasach. Klasy
zależą od szybowców na których latają zawodnicy. Klasy na Mistrzostwach
to: 15 metrów
– szybowce o rozpiętości 15
m z możliwością używania balastu, z mechanizacją
skrzydeł np. Diana 2, Ventus 2x, ASW 27; 18 metrów – szybowce o
rozpiętości; 18 m z możliwością używania balastu, z mechanizacją skrzydeł
np. ASG 29, Ventus 2x 18m, Lak 17, JS1; Otwarta – szybowce bez ograniczenia
rozpiętości np. Jantar 2B, Nimbus 4, EB 29, ASW 22
Polska ekipa: Kierownik ekipy, trener: Jacek
Dankowski; klasa 15 m:
- Sebastian Kawa, Łukasz Grabowski i Christoph Matkowski; klasa
18 m: Tomasz Krok i Paweł Wojciechowski, a w klasie
otwartej Łukasz Wójcik i Adam Czeladzki. Ten ostatni po wypadku
szybowcowym na bazie własnych doświadczeń stworzył wspaniały program nauki
latania szybowcami dla osób niepełnosprawnych :)
Nowością na tych mistrzostwach jest całkiem nowiutki
szybowiec JS3 Rapture z firmy Jonkers, piękny i bardzo dobry szybowiec, z
którym będzie ścigać się nasza Diana 2. SDZ-56 Diana to polski szybowiec
zawodniczy z olbrzymim potencjałem w kierunku dalszych prac. Samą Dianę bardzo
chwalił Sebastian Kawa, który wygrał na niej kilka Mistrzostw Świata i
oczywiście mam nadzieję, że obecne w Australii, będą kolejnymi :)
Całość Mistrzostw świata można śledzić dzięki stronie:
W zakładce Live, dzięki urządzeniom namierzającym i
programowi graficznemu możecie sobie obejrzeć na żywo lub powtórki całości wyścigów.
Póki co, nic nie leci za szybowcami z kamerą, za to zawodnicy często na
pokładzie mają aparaty i kamery i można
wyścigi podziwiać z ich kokpitów już po zakończonej trasie. Na stronie są też prognozy meteo, wytyczane trasy, można śledzić wyniki, a
najbardziej polecam krótkie filmiki – relacje wraz z wywiadami z najlepszymi
szybownikami świata, w tym jedyną startującą w klasie 15 metrowej
kobietą - wspaniałą szybowniczką Ann Ducarouge z Francji, na szybowcu ASG 29.
Wyścigi szybowców nie są co prawda tak widowiskowe jak Formuła
1, głównie przez pokonywane przez pilotów odległości i czas trwania wyścigu.
Pomyślcie jednak – bez silnika, dzień w
dzień piloci pokonują po kilkaset kilometrów, z olbrzymimi prędkościami, lecąc w ten sposób przez kilka godzin!. Dianą
można lecieć np. ponad 250 km
/h. Średnie prędkości są oczywiście
mniejsze, bo w trasie co jakiś czas trzeba skorzystać z prądów termicznych –„paliwa”
dla szybowca. Możecie sobie to wyobrazić w ten sposób, że ktoś urządza wyścig
przez miasto, ale z działającymi światłami na skrzyżowaniach. Pomiędzy jednym czerwonym, a drugim, musicie osiągnąć największą prędkość, żeby jak najszybciej znaleźć się na mecie. Te czerwone światła to konieczność „zatankowania” czyli nabrania wysokości
szybowcem, bo to właśnie wysokość szybowiec zamienia na prędkość i odległość. W tym właśnie tkwi sekret: w taktyce i fenomenalnej znajomości warunków jakie panują w powietrzu. Czy
zatrzymać się na tych światłach czy dalej, którą stację paliw wybrać, czyli
szukanie kominów termicznych i umiejętne z nich korzystanie, a równocześnie wybranie takiej trasy, by przelecieć dane
zadanie jak najlepiej. Bardzo widowiskowe są za to doloty, kiedy rozpędzone maksymalnie szybowce dolatują do lotniska, przed
lądowaniem wypuszczając całą wodę balastową ze skrzydeł. Nie rzadko, przy odpowiednim
kącie padania światła dla obserwującego, tworząc tymczasowe tęcze. Dla zakochanych w szybowcach, obserwowanie
najlepszych szybowców w dodatku pilotowanych przez najlepszych szybowników…
sami rozumiecie… Toteż od paru dni chodzę niewyspana, bo różnica stref
czasowych daje mi w kość, ale nie mogę odmówić sobie przyjemności śledzenia
relacji z zawodów najbardziej na bieżąco jak tylko się da. Nie namawiam do
nastawiania budzika na 2 w nocy, kiedy otwierane są starty, ale zapraszam do
podziwiania w chwilach popołudniowego relaksu.
Na zachętę wrzucam filmik prosto z kokpitu szybowca z kanału zawodów na YouTube :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz