Wiejskie życie w mieście

Kilka lat temu “Dom nad rozlewiskiem”, obudził we mnie dawne pragnienia. Znalazłam Niebieski Domek, założyłam bloga i zaczęłam odliczać dni do przeprowadzki na wieś. Niestety marzenia o mieszkaniu w domku na skraju lasu zaczęły oddalać się w czasie. Oglądając blogi innych, czytając o remontach, budowach i o tym „lepszym, spokojniejszym życiu” na peryferiach, przyłapywałam się na frustracji, że wciąż żyję w mieście.

Podczas jednej z włóczęg z psem, po podmiejskich lasach i łąkach zrozumiałam, że to ja sama kształtuję swoje życie, a nie miejsce w którym mieszkam.

Powróciłam do uwielbianej przeze mnie wegetariańskiej kuchni, kupiłam maszynę do pieczenia chleba, garnek do kiszenia ogórków, zaczęłam testować mlekomaty :). Dotarło do mnie, że jestem właścicielką pół hektara ziemi, która czeka aby się nią zająć. Czekają też nasiona dyń ozdobnych, które dostałam od zaznajomionego pasjonata :]

Pierwszy chleb wywołał we mnie wiele emocji. Bezładna breja w formie, nie napawała mnie optymizmem, zwłaszcza że pierwszy „wypiek”, który potraktowałam naprędce, wrzucając składniki do maszyny, bo wg gotowej mieszanki to „tylko 3 minuty” – kompletnie się nie udał. Przy drugiej próbie zdesperowana wyjęłam całość z formy na prowizoryczną stolnicę i zaczęłam ciasto ręcznie ugniatać. Otworzyłam drzwi do wspomnień, kiedy razem z Babcią, jako mała dziewczynka, robiłyśmy ciasto na makaron, na pierogi, na pączki, na kopytka…. Dłonie same przypomniały sobie kiedy dodać jeszcze maki, a kiedy wody…Z niecierpliwością czekałam na wynik pracy. Kiedy zobaczyłam śliczny, gorący bochenek błogość zalała mnie od stóp do głów :) .

 
Siedząc wieczorem na balkonie, z kromką własnego upieczonego chleba, z przytulonym do nóg psem,  głośno mruczącymi kotami… wsłuchując się w  skwierczące nad głową jaskółki, kiedy wiatr przyniósł zapach jezior … zapominam o tysiącach światełek innych mieszkań. Zaczęłam swoje wiejskie życie… w mieście.